Mijn betrokkenheid bij de Stichting Manfakwak

Pas zes weken oud ging ik naar het land van de Papoea's, toen nog, Nederlands Nieuw Guinea, nu West Papua. Mijn vader ging er werken als zendeling en opleider van evangelisten die tegelijkertijd ook onderwijzer waren. Hij was van alle markten thuis: dominee, dokter, timmerman en leraar.

Na een jaar in Biak hebben we een aantal jaren op een eiland gewoond: Supiori. Het was negen uren varen in een prauw naar de grote stad Biak. Eens in de vier tot zes maanden kwam een grote boot in Korido met post en goederen uit Holland. We kregen les van mijn moeder en speelden met onze Papoese buurkinderen.

Na een verlof in Nederland woonden we anderhalf jaar in Hollandia-binnen (Abepura) en drie jaar in Manokwari. Middelbaar onderwijs was er nog niet, dus bleven mijn broer en ik na het volgende verlof in Holland bij een pleeggezin.

Pas in 1998 ben ik met mijn broer en zusjes voor het eerst teruggeweest. Dat was voor mij thuiskomen.

Vanaf die tijd ben ik betrokken bij Stichting Akar(Ophemert), die kleine projecten helpt financieren én Stichting Manfakwak.

Ook in 2003, tijdens een vakantie, heb ik mogen helpen bij de handvaardigheidslessen op een vrouwen opleiding in Abepura.

Nog een reden waarom ik mee wil helpen is dat de eerste voorzitter van deze Stichting Manfakwak, Herman Wambrauw, pleegbroer in ons gezin was.

Ik help met de verkoop van artikelen op bijeenkomsten, het maken van kaarten en de folder. Want Manfakwak betekent: zorgen voor elkaar en borg staan voor de ander.

IJpiena Duijn-ten Kate